اکسیژن درمانی در خانه

نویسنده aztebadmin 2021-04-18 18:06:40 0 نظر راهنما,

اکسیژن درمانی در خانه

بدن انسانها نمی تواند بدون اکسیژنی که از هوای محیط دریافت می کند، زنده بماند. با این حال در شرایطی که فردی دچار بیماری های ریوی، تنفسی و برخی دیگر از مشکلات پزشکی باشد، اکسیژن کافی به بدن او نمی رسد. این مسئله منجر به نفس تنگی، بیماری های قلبی، مغزی و موارد بسیار دیگری می شود. در این شرایط اکسیژن درمانی می تواند بسیار کمک کننده باشد و مانند یک دارو عمل کند تا فرد بتواند بهتر نفس بکشد. برخی از بیماری هایی که به موجب آن ها ممکن است فرد به اکسیژن درمانی نیاز پیدا کند، شامل موارد زیر می شوند:

آسم
برونشیت مزمن
نارسایی احتقانی قلب
بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD)
فیبروزکیستیک، تارفزونی کیسه‌ای یا سفتی مخاط
آمفیزم ریوی
سرطان ریه
ذات الریه (پنمونی)
فیبروز ریوی
آپنهی خواب

میزان نیاز به اکسیژن درمانی برای هر فرد توسط پزشک تجویز می شود که در آن ذکر می شود بیمار در هر دقیقه نیاز به چه مقدار اکسیژن دارد و در طول روز چند ساعت می بایست از این دستگاه استفاده کند. برخی از افراد ممکن است تنها هنگام خواب یا ورزش به اکسیژن درمانی نیاز پیدا کنند، در حالی که برخی دیگر نیاز به استفادهی 24 ساعته از آن دارند. مقدار مورد نیاز اکسیژن معمولا از طریق آزمایش خون، پالس اکسیمتر و تست خواب اندازه گیری می شود.

تجهیزات اکسیژن درمانی

برای اکسیژن درمانی روش های گوناگون و دستگاه های متفاوتی وجود دارد. انتخاب نوع دستگاه کاملا بستگی به نظر پزشک، نوع بیماری، سبک زندگی و شرایط بیمار دارد. برخی از دستگاه های اکسیژن درمانی شامل موارد زیر میشوند:

دستگاه اکسیژن ساز استاندارد
- این دستگاه می تواند از برق یا باتری برای کار کردن استفاده کند. نحوهی عملکرد آن بدین صورت است که هوای محیط را دریافت کرده و متراکم می کند. سپس این هوا را با عبور از فیلتر و جداسازی گازهای مازاد به اکسیژن خالص تبدیل می کند. وزن دستگاه اکسیژن معمولا تا 25 کیلو است و برای سهولت در جابجایی، زیر آن چرخ هایی تعبیه شده است. در صورتی که دستگاه اکسیژن سازی که خریداری می کنید، از نوع برقی باشد، توصیه می شود یک دستگاه پرتابل نیز خریداری کنید تا در شرایط اضطراری مانند قطعی برق یا برای انجام فعالیت های بیرون از خانه، از آن استفاده کنید.
دستگاه اکسیژن ساز قابل حمل یا پرتابل (Portable)
- این دستگاه گزینهی مناسبی برای مسافرت و انجام انواع فعالیت های بیرون از خانه مانند رفتن به سرکار، خرید و تفریح است. وزن اکسیژن سازهای پرتابل بین یک و نیم کیلو تا ده کیلو متغیر است و به راحتی می توان آن ها را با استفاده از تجهیزات مخصوص مانند انواع کیف جابجا کرد. لازم به ذکر است در صورتی که باتری این دستگاه در بیرون از خانه تمام شد، می توان آن را با شارژر فندکی ماشین شارژ کرد یا از باتری یدکی استفاده کرد.
کپسول اکسیژن مایع
- اکسیژن معمولا در حالت گازی قرار دارد، با این حال در دمای پایین حالت آن به مایع تبدیل می شود. حالت مایع اکسیژن، فضای کمتری نسبت به حالت گاز اشغال می کند، از این رو ظرفیت ذخیرهی اکسیژن در آن بیشتر است. هنگامی که این اکسیژن از تانک خارج می شود، از مایع به گاز تبدیل شده و می توان آن را مستقیم تنفس کرد. کپسول های اکسیژن مایع وزن زیادی دارند که در برخی از مواقع حتی به بیشتر از 50 کیلو میرسد و می بایست هر چند وقت یک بار آن ها را دوباره پر کرد.
کپسول اکسیژن (به صورت گاز متراکم)
- این نوع کپسول ها از قدیمی ترین روش های اکسیژن رسانی به بیماران هستند که اکسیژن ذخیره شده در آن ها با فشار زیادی متراکم شده و در محفظهای فلزی قرار میگیرد. این کپسول ها وزن زیادی دارند و جابجایی آن ها بسیار مشکل است. کپسول های اکسیژن می بایست هر چند روز یک بار پر شوند و ظرفیتشان زود به اتمام می رسد. نوع قابل حمل کپسول اکسیژن نیز در اندازه های کوچک طراحی می شود که معمولا برای بیرون از خانه و مدت زمان های کوتاه استفاده می شوند.

برای اعمال اکسیژن از تجهیزات زیر استفاده می شود:

نازال کانولا

لولهای (تیوب) نرم و پلاستیکی است که در انتهای آن دو چنگک کوچک قرار دارد. این چنگک ها در بینی قرار داده میشوند و لوله بالای گوش ها گذاشته می شود تا ثابت بماند. سر دیگر لوله نیز به منبع اکسیژن متصل می شود تا اکسیژن رسانی را به آسانی انجام دهد. لازم به ذکر است روش اعمال اکسیژن از طریق نازال کانولا به صورت ثابت است و ممکن است منجر به خشکی بینی شود، از این رو بهتر است با دستگاه مرطوب کننده استفاده شود.

ماسک صورت

ماسک های صورت روی دهان و بینی قرار میگیرند و حرف زدن را سخت می کنند. همچنین، هنگام استفاده از ماسک صورت نمی توان چیزی خورد یا آشامید. از ماسک های صورت معمولا برای اعمال سطح بالایی از اکسیژن استفاده میشود.

کاتتر تراکئوستومی (سوند نای)

در این روش، پزشک یک لوله یا تیوب کوچک پلاستیکی را وارد گردن و داخل نای می کند که سر دیگر آن به منبع اکسیژن متصل میشود. این لوله توسط نوعی گردنبند در جای خود قرار می گیرد. در این روش میزان جریان اکسیژن مورد نیاز برای بیمار کاهش می یابد زیرا مستقیم وارد راه هوایی میشود. با این حال ممکن است روش خطرناکی باشد زیرا احتمال عفونت در برش ایجاد شده روی گردن وجود دارد.

نکات ایمنی

اکسیژن یک گاز بی خطر و غیر قابل اشتعال است، اما یک اکسید کننده است و می توان شدت آتش سوزی را افزایش بدهد. از این رو لازم است هنگام استفاده از اکسیژن نکات زیر را رعایت کنید:

در کنار دستگاه اکسیژن ساز سیگار نکشید و به دیگران نیز اجازهی سیگار کشیدن در اطرافتان را ندهید. همچنین از آتش، فندک و انواع شعله دوری کنید.
تا یک و نیم متر از انواع منابع گرما مانند اجاق گاز، شمع، شومینه و وسایل گرمایشی دوری کنید.
از محصولات قابل اشتعال مانند انواع اسپری و تینر استفاده نکنید.
محفظههای اکسیژن را به صورت عمودی نگاه داری کنید و در صورت امکان آن ها را با وسیلهای ثابت نگاه دارید تا واژگون نشود.
از محصولاتی مانند انواع کرم و پماد که پایهی نفتی یا روغنی دارند (مثل وازلین)، در قسمت بالاتنهی خود استفاده نکنید.