تخت بیمارستانی

تخت های بیمارستانی مزایای بسیاری نسبت به تخت های معمولی دارند که شامل راحتی و ارائه ی امکانات متفاوت می شود. این تخت ها ارتفاع قابل تنظیمی دارند و می توان قسمت های بالا و پایین تخت را که شکن نیز نامیده می شوند، بالا یا پایین آورد تا بیمار راحت تر باشد و نیازش برآورده شود. علاوه بر بیمارانی که در بیمارستان ها هستند، افرادی که نمی توانند حرکت کنند یا لازم است بیشتر روز را روی تخت باشند، می بایست از تخت های بیمارستانی استفاده کنند تا برایشان مشکلاتی مثل زخم بستر ایجاد نشود و راحت استراحت کنند. تقسیم بندی اصلی تخت های بیمارستانی به صورت زیر است:

این نوع تخت ساده ترین نوع تخت بیمارستانی است و از لحاظ اقتصادی بسیار به صرفه است. برای تغییر زاویه در شکن های تخت های مکانیکی یا تنظیم ارتفاع آن، از اهرم های دستی استفاده می شود. این تخت ها بیشتر برای افرادی استفاده می شوند که نیاز زیادی به تغییر زاویه در تخت ندارند. اهرم ها معمولا در پایین تخت تعبیه می شوند و برای استفاده از آن ها لازم است فردی باشد تا برای بیمار تنظیمات را انجام دهد.

برای تغییر زاویه در شکن های تخت، از یک موتور الکتریکی استفاده می شود. بنابراین بیمار یا مراقب هر دو می توانند با فشردن دکمه ای روی کنترل، تنظیمات تخت را تغییر بدهند. با این حال برای تنظیم ارتفاع از اهرم دستی استفاده می شود. این تخت ها بیشتر برای بیمارانی استفاده می شود که نیاز چندانی به تنظیم ارتفاع تخت ندارند اما لازم است پوزیشن تخت را عوض کنند.

این نوع تخت مزایای بسیاری دارد که شامل چرخهای ترمز دار و ریموت کنترل می شوند. در صورت قطعی برق می توان از باتری شارژی برای استفاده از امکانات این تخت استفاده کرد. ارتفاع و حالت تخت هر دو با استفاده از کنترل انجام شده و نیازی به استفاده از اهرم دستی نیست؛ مگر در مواقعی برق و باتری بک آپ وجود نداشته باشد. این تخت ها راحت ترین تخت های بیمارستانی اند و بیمار به راحتی می تواند تنظیمات زاویه و ارتفاع تخت را تغییر داده و از آن استفاده کند. تخت های برقی معمولا نسبت به دیگر تخت ها از پوزیشن های بیشتری مثل ترندلنبرگ، ترندلنبرگ معکوس و صندلی قلبی پشتیبانی می کنند.

در این حالت، بیمار به پشت دراز کشیده، در حالی که تخت به گونه ای شیب دار می شود که پای بیمار 15 تا 30 درجه بالا تر از سرش قرار بگیرد. این حالت به گردش بهتر خون در بدن کمک می کند.

در این حالت بیمار به پشت دراز کشیده، در حالی که شیب تخت به گونه ای می شود که سر بیمار 15 تا 30 درجه بالا تر از پاهایش قرار بگیرد. این حالت به برداشتن فشار از روی بدن و تنفس بهتر کمک می کند.

این حالت در ابتدا برای بیمارانی طراحی شد که در حال گذراندن دوره ی ریکاوری بعد از جراحی های قلب یا بیماری های تنفسی بودند. بنا بر تحقیقات این بیماران اگر مدتی در روز را در این حالت بنشینند، سریع تر بهبود می یابند. این حالت به بیماران کمک می کند بهتر نفس بکشند و گردش خونشان را بهبود می دهد. لازم به ذکر است بیمار می بایست به آهستگی و  با کمترین میزان حرکت وارد این پوزیشن شود. 

معمولا بدنه ی تخت های بیمارستانی از فولاد، آهن یا آلومینیوم ساخته می شود و روی آن از رنگ های پودری الکترو استاتیک و کروم استفاده می شود تا بهداشت آن حفظ شده و از فرسودگی اش جلوگیری شود.

برای ساخت این نرده معمولا از آهن، چوب یا PVC استفاده می شود. این نرده ها که قابل جدا شدن هستند به جز محدود کردن فیزیکی بیمار مزایای دیگری نیز دارند. از آن ها برای نصب پرونده ها، ریموت کنترل ها، کیسه ی ادرار و دیگر مواردی استفاده می شود که به شرایط بیمار مرتبط است.

این حفاظ از افتادن بیمار جلوگیری کرده و معمولا از آهن، چوب، آلومینیوم و پلاستیک پروپرولین استفاده می شود.

از چرخ ها در بسیاری از تخت ها مثل تخت های ویلچری استفاده می شود که می توانند دو یا چهار چرخ باشند که در هر دو حالت دارای سیستم ترمز هستند.

تخت های بیمارستانی ویژگی های متفاوتی دارند که به راحتی بیمار، پرستار، حمل و نقل، ایمنی و موارد دیگر مربوطند. بسته به نوع نیاز، لازم است قبل از خرید موارد زیر بررسی شوند:

مواردی وجود دارد که نقش تعیین کننده ای در راحتی بیمار و پوزیشن او می گذارند. این موارد عبارتند از:

تخت می تواند تک شکن، دو شکن یا سه شکن باشد. در تخت های تک شکن تنها می توان زاویه ی قسمت سر را تغییر داد و در تخت های دو شکن زاویه ی مچ پا نیز قابل تغییر است. در تخت های سه شکن علاوه بر قسمت های مچ پا و سر، شکن دیگری نیز در قسمت ران وجود دارد که برای ایجاد پوزیشن های مختلف استفاده می شود.

راحتی شخص مراقب نیز اهمیت دارد و با رعایت موارد زیر به دست می آید:

برای حمل و نقل بیمار از بخشی به بخش دیگر گزینه هایی وجود دارند، که عبارتند از:

برای افزایش ایمنی بیمار، گزینه های زیر مطرح می شوند: